Yemyeşil ormanlarla çevrili, gökyüzü masmavi, kuş cıvıltılarıyla dolu bir ülkede, Tazmanya adasında yaşayan yalnız bir canavar varmış. Adı Tornado’ymuş. Evet, tahmin ettiğiniz gibi, döne döne hareket eder, yeri göğü birbirine katarmış. Ama ne var ki, Tornado’nun en büyük sırrı şuymuş: O aslında hiç de kötü biri değilmiş. Sadece kendini ifade etmekte zorlanırmış. Bu yüzden herkes ondan korkar, yanına bile yaklaşmazmış.
Bir gün, ormanın kenarındaki küçük köyde yaşayan minik tavşan Lulu, kaybolan kardeşini ararken ormana dalmış. Güneş yavaşça batarken, ormanın içinden garip bir hırıltı sesi duymuş.
"Kim var orada?" diye seslenmiş korkarak Lulu.
Ses git gide yaklaşmış, ağaçlar sallanmış, kuşlar havalanmış ve ardından bir fırtına gibi gelen... Tornado belirmiş.
"Grrrrr... Ne arıyorsun burada küçük tavşan?" demiş Tornado, ama sesi öyle gür ve kalınmış ki Lulu korkudan zıplamış.
"B-ben sadece kardeşimi arıyordum! Lütfen bana zarar verme!" demiş Lulu titreyerek.
Tornado derin bir iç çekmiş.
"Ben kimseye zarar vermek istemem. Ama herkes benden korkar. Sesim yüksek, evet. Bazen dönerken ağaçlar devrilir, doğru. Ama... ben sadece yalnızım."
Lulu şaşkınlıkla Tornado'ya bakmış. İlk kez biri ona böyle içten konuşuyormuş.
"Gerçekten mi? Yani... sen kötü biri değilsin?"
"Hayır. Sadece... ben böyleyim. Anlatmak istediklerimi kelimelere dökemeyince, hırçın gözüküyorum."
O anda Lulu'nun içindeki korku, merakla yer değiştirmiş.
"O zaman... neden bana yardım etmiyorsun? Kardeşim Piki kayboldu. Belki sen dönerken onu görmüşsündür."
Tornado’nun gözleri parlamış.
"Evet! Yardım edebilirim. Hızlıyım, koku alırım, dönerken her yeri görebilirim!"
Ve öylece ikisi birlikte ormanın derinliklerine doğru yola çıkmışlar. Lulu önde zıplarken, Tornado hafifçe dönerek ilerliyormuş, bu sefer hiç zarar vermemeye çalışarak.
Yolda küçük bir sincaba rastlamışlar.
"Sincap! Küçük tavşan gördün mü?" diye sormuş Lulu.
Sincap, Tornado'yu görünce ağaca tırmanmış.
"Hayır hayır! Git buradan, canavar var yanınızda!"
Tornado başını eğmiş. Lulu sincapla konuşmuş.
"O aslında kötü değil. Bana yardım ediyor. Kardeşimi arıyoruz."
Sincap biraz düşündükten sonra aşağı inmiş.
"Hmmm... Eğer gerçekten yardım ediyorsa, o zaman size bir ipucu verebilirim. Az önce nehrin kenarında küçük bir tavşan gördüm. Üşüyordu."
Tornado’nun gözleri parlamış.
"Çabuk! Nehrin oraya gidelim!"
Ve fırtına gibi ama bu sefer dikkatli bir fırtına gibi, nehri bulmuşlar. Gerçekten de bir çalının altında minik bir tavşan titriyormuş.
"Piki!" diye çığlık atmış Lulu ve kardeşine koşmuş.
Piki korkmuş gözlerle Tornado’ya bakmış.
"O bir canavar mı?"
"Hayır, o artık dostumuz." demiş Lulu. "Bizi bulmamıza yardım etti."
Piki yavaşça Tornado’ya yaklaşmış.
"Teşekkür ederim... büyük... dost?"
Tornado gülümsemiş.
"Rica ederim, minik dost."
Lulu ve Piki ormana dönerken, Tornado onlara eşlik etmiş. Yol boyunca, ormanda yaşayan diğer hayvanlarla karşılaşmışlar. Her biri önce Tornado’dan korkmuş, ama Lulu sabırla onlara gerçekleri anlatmış.
"Tornado kötü değil. Sadece farklı."
"O bizim kahramanımız oldu!" demiş Piki.
Günler geçmiş. Tornado, Lulu ve Piki’nin yardımıyla ormanın diğer sakinlerine kendini anlatmaya başlamış. Artık onunla konuşan, oyun oynayan, sohbet eden birçok hayvan varmış.
Bir gün ormanda büyük bir yangın çıkmış. Rüzgâr ters yönden esiyor, alevler hızla yayılıyormuş. Herkes paniklemiş. İşte o zaman Lulu yüksekçe bir kayanın üstüne çıkmış.
"Tornado! Yardıma ihtiyacımız var!"
Tornado bir saniye bile düşünmeden fırlamış.
"Rüzgâr mı lazım? Fırtına mı? Ben buradayım!"
Ve dönmeye başlamış. Döndükçe, ağaçların arasına girmeye çalışan alevler geri itilmiş. Tornado'nun yarattığı rüzgâr sayesinde yangın başka tarafa yönlenmiş ve sonunda söndürülmüş.
O günden sonra herkes Tornado’ya "Ormanın Koruyucusu" demeye başlamış. Lulu, Piki ve diğerleri onun en yakın dostları olmuş.
Bir gece, orman sakinleri bir şölen düzenlemiş. Tornado’ya teşekkür etmek için ışıklarla süsledikleri ağaçların altında toplanmışlar.
"Tornado!" demiş Lulu, "Sen artık yalnız değilsin. Biz senin aileniz!"
Tornado’nun gözleri dolmuş.
"Hiç... hiç böyle hissetmemiştim. Teşekkür ederim... hepinize."
O gece ormanda ilk kez bir Tazmanya Canavarı dans etmiş. Ama bu sefer dönerken ne bir ağaç devrilmiş, ne de kimse korkmuş. Herkes alkışlamış, gülmüş, eğlenmiş.
Çünkü artık herkes biliyormuş: Görünüş bazen yanıltıcıdır. Asıl önemli olan kalbin sesidir.