Şimşek Mcqueen Masalı
Uçsuz bucaksız bir çölün ortasında, Gökkuşağı Kasabası’nın sabah güneşiyle uyanan yollarında bir sessizlik hakimdi. Şimşek McQueen, garajının önünde esneyerek lastiklerini gerdi.
"Bugün hava harika!" diye bağırdı kendi kendine. "Biraz hızlanmak için mükemmel bir gün!"
Tam garajından çıkmıştı ki, Mater telaşla yanına geldi. Paslı gövdesi titriyordu.
"McQueen! Duydun mu? Duydun mu?"
"Sakin ol Mater, ne oldu?"
"Işık Vadisi... kaybolmuş!"
Şimşek durdu. Işık Vadisi, Gökkuşağı Kasabası'nın en değerli yeriydi. Orada gökyüzü gece bile parıldar, yollar kendi kendine parlar, çocuklar renkli ışıkların altında oyunlar oynardı.
"Nasıl yani, bir vadi kaybolur mu hiç?"
"Sabah ben eski lastik bataklığında gezintiye çıkmıştım. Vadinin olduğu yere gittim ama... yoktu! Sanki yer yutmuş gibi!"
Şimşek, hemen diğer arkadaşlarını topladı. Sally, Doktor Hudson ve Luigi hepsi bir araya geldiler.
"Birlikte araştırmalıyız," dedi Sally. "Işık Vadisi sadece bir yer değil, bizim umut kaynağımız!"
McQueen başını salladı. "Ben bu kasabanın yarış arabası değil, aynı zamanda koruyucusuyum. Hadi, gizemi çözelim!"
Takım, Mater’ın gittiği eski lastik bataklığına doğru yola çıktı. Yol çamurluydu, ama dostlukları bu zorlukları kolayca aşıyordu.
Yolda giderken McQueen durdu. Toprakta parlak bir iz vardı.
"Bakın! Bu... ışık izi!"
Luigi yaklaştı. "Bir zamanlar Işık Vadisi'nde kullanılan kristallerin yansıması olabilir bu!"
İzleri takip ettiler. Yol onları vadinin olması gereken yere getirdi. Ama orada sadece koca bir çukur vardı. Hiçbir ışık, hiçbir renk... sadece karanlık.
"Burası... çok sessiz," dedi Hudson. "Bu iyiye işaret değil."
Tam o sırada çukurdan bir ses yükseldi. Fısıltı gibi bir ses:
"Uzaklara gitmeden önce soruları yanıtlamalısınız..."
Mater geriye sıçradı. "Bu da neydi?! Konuşan bir çukur mu?!"
Şimşek, cesurca öne çıktı. "Sorular mı? Peki, sor bakalım!"
Birden çukurun içinden parlayan üç kristal belirdi. Her biri bir bilmece sordu:
1. "Yarışta her zaman önde olan nedir ama hiç yerinden kıpırdamaz?"
2. "Karanlıkta parlar, ama asla ıslanmaz. Nedir o?"
3. "Bir dostluğun motoru nedir?"
McQueen düşündü. "İlki... bitiş çizgisi!" Kristal parladı.
Sally cevapladı. "İkincisi... yıldız!" İkinci kristal de ışıldadı.
Mater düşündü. "Dostluğun motoru... sevgi mi?" Üçüncü kristal gökyüzüne doğru fırladı ve çukurun içinden bir geçit açıldı.
Geçit onları bambaşka bir yere götürdü. Burada yollar gökkuşağından, ağaçlar neon ışıklardan oluşuyordu. Bu Işık Vadisi’nin kalbiydi ama bir şeyler yanlıştı. Vadinin merkezinde, dev bir karanlık top vardı.
Bir figür ortaya çıktı. Tekerlekleri yoktu. Uçuyordu.
"Ben Karanlık Yansıma. Vadinin ışığını çaldım çünkü... ben de ışık olmak istedim."
Şimşek öne çıktı. "Işık çalınmaz. Işık, paylaşılır."
Karanlık Yansıma durdu. "Ben hep gölgede kaldım. Herkes seni alkışlarken, ben unutuldum. Bir zamanlar ben de yarış arabasıydım. Ama kazalar, kırıklar, beni unutturdu."
Şimşek gözlerini kıstı. "Herkes ikinci bir şansı hak eder. Ama başkalarının ışığını çalarak değil!"
"Peki ya bana ışık verir misin, McQueen?"
"Sana ışık değil, bir aile vereceğim."
McQueen geri döndü ve arkadaşlarına baktı. Hep bir ağızdan konuştular:
"Sen de artık bizdensin!"
Karanlık Yansıma'nın gözlerinden yaşlar süzüldü. "Ben... ben bunu istememiştim. Teşekkür ederim."
O an ışık kristalleri havaya fırladı ve vadinin üzerindeki karanlığı sildi. Vadinin renkleri daha önce hiç olmadığı kadar parladı.
Gökkuşağı Kasabası’na döndüklerinde herkes onları karşıladı. Çocuklar neşeyle bağırıyor, bayraklar sallanıyordu.
"McQueen! McQueen!"
McQueen kürsüye çıktı.
"Bu sadece bir yarış değil, bu bir kalp hikayesiydi. Işık Vadisi’ni kurtardık çünkü sevgiyle, cesaretle ve dostlukla hareket ettik."
Mater omzunu dürttü. "Sen gerçek bir kahramansın, dostum."
"Hayır Mater," diye güldü McQueen. "Biz birlikte kahramanız."
Gecenin sonunda gökyüzünde dev bir ışık gösterisi yapıldı. Karanlık Yansıma, artık Parıltı adını almıştı. Vadinin koruyucularından biri olmuştu.
Ve yıldızlar altında herkes bir kez daha anladı:
Gerçek ışık, içimizden gelir.